GOUD

In een week als deze waarin de gouden plakken ons om de oren vliegen, leek het niet meer dan logisch dat onze titel GOUD zou gaan zijn.

Wij als sportieve mensen, we genieten vd prestaties van de Nederlandse sporters.

Het is echt soms bizar hoe er sportieve prestaties geleverd worden onder enorme spanning, onder toeziend oog vd wereld. Het is en blijft knap!

Toch gaat de gouden plak van vandaag wat ons betreft niet richting Korea.

Hij is vandaag ook niet voor Danique, al zou ze hem ook zeker verdienen.

Nee, vandaag, vandaag is deze gouden plak voor Pia Dijkstra.

Want wat de kritiek ook mag zijn en hoe groot de kritiek ook is, 

vandaag behaalde ze wat ons betreft GOUD!

Van de week werden we geraakt door het verhaal van Shirley,

strijdend voor deze donorwet tot het laatste moment van haar leven.

Als geen ander wist ze, ervaarde ze het belang van deze wet. 

Het aantal orgaandonaties is in Nederland laag, jarenlang heeft ze gewacht.

Wij weten wat een orgaandonatie kan brengen, 

we gunnen iedereen die wacht een kortere wachttijd.

We gunnen het iedereen die wacht om datgene te mogen ervaren wat Danique nu heeft.

Kennis maken met een wereld die er eerst niet was, 

mogelijkheden die geen mogelijkheden waren.

Ontnemen we mensen de keuzevrijheid??

De keuzevrijheid verandert, hopelijk dwingt het mensen tot iets meer nadenken...

Nadenken over wat we na onze dood voor een ander kunnen betekenen,

laten we de winst van Pia Dijkstra van vandaag eens gebruiken om kritisch

na te denken over wat we erover denken.

We kunnen wel zeggen dat we dankbaar zijn voor het ja van andere mensen 

toen hen in Juli gevraagd werd: 

Is uw kind donor, mogen we de organen van uw kind aan een ander kind geven?

Nog altijd voelen we diep van binnen de intensiteit van deze vraag,

altijd zullen er tranen zijn om het kind wat het leven verloor, de ouders die hun kind verloren.

Zo zwart op wit is het hard en kil,

maar de keerzijde van deze harde en kille werkelijkheid is:

Een lach op het gezicht van dit powermeisje.

Is dit hard en kil, moeten we het werkelijk hebben over onze keuzevrijheid,

of gebruiken we de winst van Pia om daadwerkelijk het verschil te maken en het 

Ja daadwerkelijk Ja te laten zijn!!

Het is groot wat er van een mens gevraagd wordt,

wilt u uw organen afstaan?

Maar het is dan ook groot wat het de ontvanger brengt!!

Feestje

Afgelopen week waren we in België.

Om te vieren dat de transplantatie 6 maanden geleden was

hebben we heerlijk met zijn allen een Brusselse wafel gegeten.

Zelf meegebrachte kaarsjes werden uitgeblazen en 

we genoten van een overheerlijke wafel!

Mooi cadeau

De cardioloog belde vlak voordat Piet langskwam;

De uitslag was goed!

Heel mooi, mede ook omdat dit betekent dat we de prednison mogen gaan afbouwen👍🏻

Thuis

Vanmorgen vertrokken we om 8.45 uur richting het Sophia.

Het biopt, dit keer op maandag.

Niet de dag van onze voorkeur, zeker niet met morgen 5 december.

Danique zag er tegenop.

Wat als, het niet goed is.....

Wat als ik een nabloeding krijg.....

Dinsdag is sinterklaas en moet ik naar school.

Vragen die we begrijpen, waar we geen antwoorden op hadden 

en wat we pas nu zouden weten.

Ze zag op tegen de narcose maar met een grapje kwam ze er doorheen.

Met de kap ging ze rustig onder narcose.

Het wakker worden verliep rustig.

Jammer wel dat ze misselijk was en overgaf.

Na wat medicatie ging het beter.

Danique sluit zich af op de uitslaapkamer.

Ze kijkt niemand aan alleen mij.

Wil niks hoeft niks en alles is nee.

Eenmaal op de afdeling heeft ze praatjes en gaat ze haar

best doen met eten en drinken.

De dokter kwam vertellen dat we thuis de uitslag mogen afwachten,

die komt morgen.

Maar toen de vraag: eet je hier of thuis boerenkool.

We wachten even af wat ze hier hebben mam☺️

Wortels, kibbeling en aardappelpuree.

Als ik nou de wortels en de kibbeling opeet laat ik de puree staan.

En zo at ze in het Sophia,

met als toetje worteltjestaart van mama 

(gemaakt op verzoek van Danique)

En zo mocht ze na het toetje mee naar huis.

Morgen volgt de uitslag maar ze kan in ieder geval voor Sinterklaas naar school👍🏻

3 maanden ❤️

3 maanden geleden hadden we net een telefoontje gehad.

Een onmogelijke situatie, ik net uit de ok.

Danique er naartoe.

Als we er aan terug denken, hoe hebben we het gedaan.

Maar we deden het, wij samen met onze drie sterke lieve kids.

Danique die uitkeek naar dit moment en alles dapper doorstond.

De andere twee die weken heen en weer geslingerd werden.

3 maanden, het is eigenlijk maar even.

3 maanden waarin echt teveel gebeurde.

Blijdschap, dankbaarheid en angst liggen in deze maanden wel heel dicht bij elkaar.

De angst voor de ok, de angst voor alles wat komen ging.

Een afstoting die ons angstig maakte.

Blijdschap als we naar Danique kijken en zien wat haar nieuwe ❤️ haar brengt.

De energie die ze heeft, de dagen zonder rusten en boosheid om haar moeheid.

Dankbaarheid om de kans die ze kreeg.

Wij maakten 3 maanden geleden een nieuwe start.

Ergens in Europa stond vanaf dat moment de wereld voor een gezin stil.

Dankbaarheid voor de dappere ouders die zeiden;

Het hart van ons kind is voor die andere onbekende.

Hun verdriet, hun kracht geeft Danique de mogelijkheid om te genieten van het leven.

Dankbaar dat zij deze keuze maakten.

We proberen te genieten, proberen de angst los te laten.

We proberen de dankbaarheid en de blijdschap te laten overheersen.

Maar het is als gezin hard werken,

wennen aan Danique met haar nieuwe ❤️ en dus nieuwe energie.

Wennen aan alle pillen en de dagelijkse controle van gewicht en temperatuur.
Wennen aan hoe om te gaan met dieet en mogelijk infectiegevaar.

Wennen aan weer bij elkaar zijn en ieder op zijn eigen

wijze de 6 weken zomervakantie een plekje te geven.

Elkaar ruimte geven en elkaar vasthouden.
Ieder zijn eigen weg.

En in dat alles gaat het gewone leven ook weer door.

Bijzonder hoe ons leven veranderde drie maanden geleden.

Bijzonder mooi!

Woensdag

Nog heel even terug naar afgelopen woensdag....

Danique lacht hier maar dat was maar even.

Ze zag er weer enorm tegen op,

had wel bedacht dat het 1x prikken en anders de kap werd.

Zo gezegd zo ook gedaan.

Ze hebben 1x geprikt en daarna de kap.

Ze vindt het afschuwelijk maar slaat zich er dapper doorheen

Toen ik na het wachten terug liep richting de afdeling 

om daar te wachten op het sein dat ik naar de uitslaapkamer 

mocht, stond dit gevaarte in de hal.

Dierendag, ben je zo niet mee bezig🤔

(Dit beest komt danvia de dienstingang binnen en 

Moet dan met de lift naar de eerste etage, de hal, van het sophia🙈😂)

Aan het eind vd dag lag Danique er weer lachend bij.

Dat was op de uitslaapkamer wel anders.

Toen ik binnenkwam stonden er 4 artsen en een verpleegkundige om haar bed.

Gordijnen rondom dicht

Gelijk denk je dan: dit klopt niet.

Een paar passen verder zie je wat er niet klopt.

Teveel bloed, een Danique die enorm pijn heeft.

Een dokter met een gaas en een drukkende hand in de lies van Danique.

Ook zonder de woorden: ze heeft een nabloeding, van de arts, was het al

mijn eigen conclusie.

We weten dat het een complicatie is, dat het kan.

Als je er dan mee geconfronteerd wordt is het echt anders.

De overleefmodus gaat aan en alles op alles om het voor Danique zo goed mogelijk te maken.

De arts legt na 10 minuten echt flink duwen een drukverband aan.

Danique is in zichzelf gekeerd, het was te veel.

De verpleegkundige vraagt vanalles maar krijgt nergens antwoord op.

De verpleegkundige wil Danique langer observeren,

maar heeft snel door dat alle indrukken Danique teveel worden.

En zodra ze denkt dat het gaat mag ze over naar de afdeling.

Daar laat Danique zien dat ze er weer is.

Ze vertelt en probeert te eten.

Het 'zich afsluiten' is haar overlevingsmechanisme.

Voor ons moeilijk om te zien maar het maakt het voor 

haar mogelijk om deze momenten door te komen.

Eenmaal een beetje bij was haar vraag:

Mag ik wel straks weg??

Het antwoord daarop gaf niemand totdat de uitslag van het biopt kwam.

Het biopt was goed!

Maar naar huis, na een nabloeding is niet zoals ze het altijd doen.

Toen ik de cardioloog kon vertellen wat ik moest doen bij nog een nabloeding.

De belofte dat ze niet zou lopen, kregen we de goedkeuring om te vertrekken.

En zo was woensdag weer anders dan vooraf bedacht.

Danique heeft nog veel pijn aan de lies.

Het wordt iedere dag beter, maar als we zien hoe blauw het wordt,

Kan het niet anders zijn dat dat het pijn doet.

En weten we dat het nog even duurt voordat deze blauwe plek 'opgeruimd' is.

Danique heeft het niet meer over woensdag,

Danique praat alleen over aanstaande maandag.

Beginnen op school, we kregen met de goede uitslag het groene licht hiervoor.

Het is werkelijk het enigste wat telt voor Danique.

En wij, wij proberen haar hierin ook nu weer te volgen!

Thuis

Het was wederom een lange en slopende dag. 

Biopt verliep niet heel voorspoedig,

maar de uitslag was goed.

Iedereen weer thuis en even weer tot rust komen!