3 maanden ❤️

3 maanden geleden hadden we net een telefoontje gehad.

Een onmogelijke situatie, ik net uit de ok.

Danique er naartoe.

Als we er aan terug denken, hoe hebben we het gedaan.

Maar we deden het, wij samen met onze drie sterke lieve kids.

Danique die uitkeek naar dit moment en alles dapper doorstond.

De andere twee die weken heen en weer geslingerd werden.

3 maanden, het is eigenlijk maar even.

3 maanden waarin echt teveel gebeurde.

Blijdschap, dankbaarheid en angst liggen in deze maanden wel heel dicht bij elkaar.

De angst voor de ok, de angst voor alles wat komen ging.

Een afstoting die ons angstig maakte.

Blijdschap als we naar Danique kijken en zien wat haar nieuwe ❤️ haar brengt.

De energie die ze heeft, de dagen zonder rusten en boosheid om haar moeheid.

Dankbaarheid om de kans die ze kreeg.

Wij maakten 3 maanden geleden een nieuwe start.

Ergens in Europa stond vanaf dat moment de wereld voor een gezin stil.

Dankbaarheid voor de dappere ouders die zeiden;

Het hart van ons kind is voor die andere onbekende.

Hun verdriet, hun kracht geeft Danique de mogelijkheid om te genieten van het leven.

Dankbaar dat zij deze keuze maakten.

We proberen te genieten, proberen de angst los te laten.

We proberen de dankbaarheid en de blijdschap te laten overheersen.

Maar het is als gezin hard werken,

wennen aan Danique met haar nieuwe ❤️ en dus nieuwe energie.

Wennen aan alle pillen en de dagelijkse controle van gewicht en temperatuur.
Wennen aan hoe om te gaan met dieet en mogelijk infectiegevaar.

Wennen aan weer bij elkaar zijn en ieder op zijn eigen

wijze de 6 weken zomervakantie een plekje te geven.

Elkaar ruimte geven en elkaar vasthouden.
Ieder zijn eigen weg.

En in dat alles gaat het gewone leven ook weer door.

Bijzonder hoe ons leven veranderde drie maanden geleden.

Bijzonder mooi!

Woensdag

Nog heel even terug naar afgelopen woensdag....

Danique lacht hier maar dat was maar even.

Ze zag er weer enorm tegen op,

had wel bedacht dat het 1x prikken en anders de kap werd.

Zo gezegd zo ook gedaan.

Ze hebben 1x geprikt en daarna de kap.

Ze vindt het afschuwelijk maar slaat zich er dapper doorheen

Toen ik na het wachten terug liep richting de afdeling 

om daar te wachten op het sein dat ik naar de uitslaapkamer 

mocht, stond dit gevaarte in de hal.

Dierendag, ben je zo niet mee bezig🤔

(Dit beest komt danvia de dienstingang binnen en 

Moet dan met de lift naar de eerste etage, de hal, van het sophia🙈😂)

Aan het eind vd dag lag Danique er weer lachend bij.

Dat was op de uitslaapkamer wel anders.

Toen ik binnenkwam stonden er 4 artsen en een verpleegkundige om haar bed.

Gordijnen rondom dicht

Gelijk denk je dan: dit klopt niet.

Een paar passen verder zie je wat er niet klopt.

Teveel bloed, een Danique die enorm pijn heeft.

Een dokter met een gaas en een drukkende hand in de lies van Danique.

Ook zonder de woorden: ze heeft een nabloeding, van de arts, was het al

mijn eigen conclusie.

We weten dat het een complicatie is, dat het kan.

Als je er dan mee geconfronteerd wordt is het echt anders.

De overleefmodus gaat aan en alles op alles om het voor Danique zo goed mogelijk te maken.

De arts legt na 10 minuten echt flink duwen een drukverband aan.

Danique is in zichzelf gekeerd, het was te veel.

De verpleegkundige vraagt vanalles maar krijgt nergens antwoord op.

De verpleegkundige wil Danique langer observeren,

maar heeft snel door dat alle indrukken Danique teveel worden.

En zodra ze denkt dat het gaat mag ze over naar de afdeling.

Daar laat Danique zien dat ze er weer is.

Ze vertelt en probeert te eten.

Het 'zich afsluiten' is haar overlevingsmechanisme.

Voor ons moeilijk om te zien maar het maakt het voor 

haar mogelijk om deze momenten door te komen.

Eenmaal een beetje bij was haar vraag:

Mag ik wel straks weg??

Het antwoord daarop gaf niemand totdat de uitslag van het biopt kwam.

Het biopt was goed!

Maar naar huis, na een nabloeding is niet zoals ze het altijd doen.

Toen ik de cardioloog kon vertellen wat ik moest doen bij nog een nabloeding.

De belofte dat ze niet zou lopen, kregen we de goedkeuring om te vertrekken.

En zo was woensdag weer anders dan vooraf bedacht.

Danique heeft nog veel pijn aan de lies.

Het wordt iedere dag beter, maar als we zien hoe blauw het wordt,

Kan het niet anders zijn dat dat het pijn doet.

En weten we dat het nog even duurt voordat deze blauwe plek 'opgeruimd' is.

Danique heeft het niet meer over woensdag,

Danique praat alleen over aanstaande maandag.

Beginnen op school, we kregen met de goede uitslag het groene licht hiervoor.

Het is werkelijk het enigste wat telt voor Danique.

En wij, wij proberen haar hierin ook nu weer te volgen!

Thuis

Het was wederom een lange en slopende dag. 

Biopt verliep niet heel voorspoedig,

maar de uitslag was goed.

Iedereen weer thuis en even weer tot rust komen!

Daar gaan we weer.....

Vanmorgen ging de wekker bijtijds,

8 uur in het Sophia zijn.

Danique ziet er weer tegen op

maar weet dat het moet!

Onderweg maar een spelletje op de tablet.

In het Sophia is Danique er niet meer😅

En voor straks wacht haar dit stukje.

Voor na het biopt iets gebakken wat ze lekker vindt.

Zo proberen we er ook vandaag weer wat van te maken met haar!

Op naar een lange dag wachten en dan hopelijk vanavond weer thuis.