dinsdag 30 september 2014

Danique gaat slapen en wij wachten....

Mother in a waiting room
Wondering if she'll hold him soon
In the darkness searching for some light
People say, "It'll be alright"
People tell you to hold on tight
But what do you have to hold onto tonight?

Where will you find peace when you cry?
In these hard times it's not in what you hold on to
It's in the one who's holding you tonight

It's like staring down a wishing well
The voice inside cries out for help
But you've never felt so helpless in your life
And time becomes the enemy
'Cause you just got to wait and see
While all the world is simply passing by

Where will you find peace when you cry?
In these hard times it's not in what you hold on to
It's in the one who's holding you tonight

You are safe in the arms of the Father
You are safe in the arms of the Father
You are safe in the arms of the Father

You are safe in the arms of the Father
You are safe in the arms of the Father
You are safe in the arms of the Father

Where will you find peace when you cry?
In these hard times it's not in what you hold on to
It's in the one who's holding you tonight

Where will you find peace when you cry?
In these hard times it's not in what you hold on to
It's in the one who's holding you tonight

Verbonden door onze dochters lopen we vanmorgen de gang op.
De een slaat aan het eind van de gang links af, de ander rechts af.
Twee dames die elkaar nog even opzoeken, een high five geven en
nog even lachen.
Tegelijk vertrekken we, opnieuw scheiden onze wegen in de gang.
Zometeen wachten we allemaal, op het verlossende telefoontje!

In gedachten bij Noes, Ans en Jan Kees.
Wachtend op antwoorden over ons moppie!





Gedeelde smart....

Een bekend gezegde, en ik denk dat Danique het vandaag zo ervaren heeft.
Een ontmoeting op de rontgen van twee meisjes, allebei een Fontan, allebei vandaag opgenomen, allebei morgen naar de operatiekamer......
Stilletjes maakten ze kennis, even later kwam Noes weer buurten en speelden ze samen.
Onderweg naar het ECG vraagt Danique me: Hè Mam, moet Noes dan morgen ook.... je weet wel? Ja Danique, bij Noes gaan ze niet kijken maar Noes haar hartje krijgt een apparaatje zodat deze beter gaat kloppen. Ohhhh en toen was ze stil! Nu vanavond gingen ze samen verven en de studio van Sophia tv onveilig maken ☺️.

Oh ja, we maakten een foto, een ECG, prikten bloed en kwamen misschien wel tien artsen luisteren naar haar hart, maar ik weet zeker dat als we Danique vragen naar vandaag dat ze vooral vertelt over haar nieuwe ❤️e-vriendin. Een moeilijke dag waarbij we weer even weten dat haar hartje niet is zoals het hoort, maar het gegiechel van de twee dametjes maakt deze dag toch tot een dag om te herinneren! Een bijzondere ontmoeting tussen twee bijzondere meisjes!



Nu op naar morgen, morgenochtend is ze vroeg aan de beurt, de cardiologen gingen uitgebreid weer kijken. En wij gaan wachten, hopend op antwoorden.

maandag 29 september 2014

Buikje vol......

Morgen is het weer zo ver!
Met pijn in ons hart moesten we Danique vertellen dat ze weer in het ziekenhuis moet gaan slapen. Haar eerste vraag was: en moet ik dan een kapje?

Het liefst pak je haar dan vast en zeg je dat dat niet zo is, maar dat konden we haar helaas niet zeggen. Huilend vertelde ze me dat ze geen kapje wilde omdat ze daar zo misselijk van wordt.

En als je dan als ouder haar alleen kan zeggen, dat het een kapje is of anders een prikje? Het zijn werkelijk de minder leuke gesprekken om te voeren met je zevenjarige dappere dochter.
Jesca die lief even haar hand op Danique haar schouder legt, en haar zo troost. Aandoenlijk maar oh dat zijn wel echt de momenten waarop je beseft dat dit zo niet is wat je wilt.
Even weer met beide benen op aarde, kop uit het zand en in de realiteit! Boem, de cardioloog aan de lijn die zegt, we hebben volgende week een plekje, kunnen jullie dan?
Beleefd zeg ik: ik zal even kijken in de agenda, maar weet dat ik eigenlijk geen nee kan zeggen.

We zaten erop te wachten maar als het dan zover is ben je nooit klaar. Zou je binnen tien minuten 600 excuses kunnen verzinnen waarom zij en wij niet kunnen. Klaar of niet, woensdag word er gecatheteriseerd. Woensdag gaan ze voor de derde keer dit jaar haar hartje aan de binnenzijde bekijken, opnieuw op zoek naar een oorzaak voor haar 'blauw' worden. Het eerder gesloten gat is dicht, vier mooie weken volgden en daarna de twijfels die bevestigd werden door de saturatiemeter en de blik van de cardioloog. Mw. ik zie het, ze kleurt.
We hadden het gezien, maar die bevestiging wilden we toch niet horen.
Op de wachtlijst voor een catheterisatie was de uitspraak van de cardiologen en na drie maanden wachten (en vakantie vieren) is het woensdag zover.

Danique wil niet, wij willen niet! Maar wat we ook willen dit is wat moet.
En niet willen, en er toch vol voor gaan, dat is wat Danique goed kan. Dus we kunnen niet anders dan haar hand in de onze te houden en er vol voor te gaan!



Danique haar zorgenvriendje krijgt lekker te eten. Het briefje is duidelijk: ja, ik vind het niet leuk in de ziekenhuis. Gelukkig at hij het briefje op en leek het erop dat ze het los kan laten.
We gaan morgen naar Rotterdam en we gaan het doen! Ze probeert vooral bezig te zijn met de leuke dingen en welke lekkere dingen ze gaat eten! En wij gaan met haar mee!