zaterdag 29 december 2012

Daadwerkelijk zes jaar



We hebben een cadeau,
er is een muts,
de kamer is versierd.
We hebben een heel blij meisje!
Danique is klaar voor een geweldige dag,
en wij met haar!

vrijdag 28 december 2012

6 jaar




Zes jaar geleden, we stapten in een trein waarvan de bestemming niet bekend was.
Na een vermoeiende dienst ging Aad mee op een standaardcontrole bij de gyneacoloog.
Een hartslag die vele malen te hoog was maakte dat we een lange dag ingingen met vele onderzoeken.
Onze dag eindigde in het Sophia, een echo die niet veel bijzonders liet zien.
Een mededeling van de cardioloog, kom morgen maar terug, deze baby moet geboren gaan worden.
Onderweg terug naar huis, we haalden chinees en sloten Jesca bij opa en oma in onze armen.

Na het eten snel naar huis om Jesca naar bed te doen en ook zelf snel te gaan slapen en ons voor te bereiden.
Het lampje van het antwoordapparaat lieten we nog even wachten, Jesca ging voor.
Het bericht op het antwoordapparaat was duidelijk, we hebben nu plek voor jullie baby, pak je spulletjes maar bij elkaar we gaan vanavond nog inleiden.
6 jaar geleden reden we op dit moment naar Rotterdam.
Niet wetend wat zou volgen, maar wel met hele goede moed dat het allemaal goed zou komen.

De bevalling verliep voorspoedig en de volgende ochtend kwam er een heel klein en dapper meisje ter wereld.

Nu zes jaar later is de kamer versierd, ligt er een prachtig meisje te slapen vol verwachting van haar zesde verjaardag. Wij denken terug aan zes jaar geleden.
Zes jaar geleden veranderde ons leven opnieuw, nu drastischer, maar oh wat zijn we dankbaar en blij met alles wat dit kleine meisje ons biedt.
We lachen om de chinees die we beter niet hadden kunnen eten, want oh wat was ik misselijk tijdens het inleiden. We lachen om de moeheid van Aad, die zijn tweede nacht op rij wakker moest blijven.
We lachen om de grapjes die we maakten met de Belgische gynaecologisch assistent en zijn fantastische verpleegkundige.
We lachen om het feit dat ik de verpleegkundige vertelde dat ik echt nog geen volledige ontsluiting had, en dat ze best de assistent mocht halen om te bepalen hoever het was met de ontsluiting als ze dan ook gelijk maar de pijnbestrijding meenam.
De glimlach op haar gezicht toen bleek dat ze gelijk had, doet ons nog lachen.

Nu zes jaar later,
glimlachen we om ons slapende dametje.
Wat niet kan wachten tot ze jarig is.
Nu zes jaar later,
zijn we dankbaar voor het wonder
wat zes jaar geleden de naam Danique kreeg.
Trots op haar,
omdat ze ons zes jaar lang heeft laten zien
wat echt vechten is!

woensdag 12 december 2012

Tijd voor een updateje

Alweer een tijd geleden en genoeg gedaan:
Danique is begonnen met de bloeddrukverlager, dit werd in vier weken opgebouwd naar de juiste dosering, en iedere week mochten we toen naar het Sophia voor een bloeddrukcontrole en een beetje bloedprikken.
Enerzijds vond Danique het wel gezellig als ik dan kwam, aan de andere kant was er bij week drie wel echt klaar mee.
De bloeddrukken blijven netjes, en Danique doet het redelijk.
Zodra ze wat minder drinkt merken we gelijk dat ze zich heel wat minder gaat voelen.
Dus bij koorts en spugen of iets dergelijks wordt er tijdelijk gestopt hebben we bedacht!
Of ze hier nou van opknapt, dat geloven we niet. We zijn ondertussen al wat langer onderweg en we zien geen vooruitgang. Ook geen achteruitgang, dat is ook wat.

We zijn als laatste (toen de dosis twee weken maximaal was) naar de kinderarts geweest en ook daar is ze weer goedgekeurd. Geen nieuwe dingen en zij zou haar bevindingen mailen aan de cardioloog.
Wel rade zij ons ten zeerste aan om alsnog de griepvaccinatie te gaan halen, het enorme wikken en wegen, doen we er goed aan is het wel nodig. Zo'n vaccinatie word gemakkelijk over gedacht door velen, door ons niet, al werd ons al snel duidelijk dat we er niet te moeilijk over moeten denken.
Als er daadwerkelijk een griepepidemie komt en Danique doet mee, durft de kinderarts niet te zeggen of dat goed zou komen. Zo die kwam binnen kan ik hier wel schrijven, daar waar wij onze twijfels hadden nam zij die gelijk weg.

En Danique doet het zoals altijd, snottert af en toe, is heel snel moe!!
Ook de juf zei dat ze echt heel snel moe is, dat dat echt opvallend was.
Ondertussen geniet ze wel meer van het naar school gaan, we denken dat de sinterklaas op school haar goed heeft gedaan. Een voordeel van openbaar onderwijs, alles ging los en er werd enorm gewerkt aan en voor Sinterklaas. Nu komt de kerst er aan en is het een wat ander verhaal, Danique zingt nu namelijk niet de Herdertjes lagen bij nachten, maar Jingle Bells en oh Denneboom.
Dat zijn dan weer liedjes die we hier niet kennen, en we zullen haar zelf de Herdertjes moeten leren.
Het blijft wikken en wegen wat goed is voor haar, soms wordt ze boos als we wat voor haar willen doen, soms wordt ze boos als we haar niet snel genoeg helpen.
De functie van haar linkerhand is er de laatste maanden niet op vooruit gegaan, ze gebruikt hem nog altijd functioneel, maar hij lijkt wel stijver en spastischer (oeh wat klinkt dat naar).
De kou is in het land en dat benadrukt altijd de blauwe kleur, jammer is dat!
Natuurlijk weten we dat het zo is, maar het is toch altijd prettiger om je kop in het zand te steken en te denken dat het er niet is. En zo met de koude dagen lukt dat echt niet als ze naast je aan tafel zit.

Het praten lijkt wat beter te gaan, rondom Sinterklaas was het stotteren echt heel erg.
Nu is het weer tot een acceptabel niveau gedaald, ze stottert wel en praat niet graag tegen vreemden maar hier in huis praat ze gelukkig weer net zo als we van haar gewend waren. Tenminste wel met een stotter, maar ze vertelt gelukkig wel weer dingen uit zichzelf!

Afgelopen zondag was het wereldlichtjesdag, overal ter wereld worden om zeven uur de kaarsjes aangestoken, voor de kinderen die overleden zijn. Het mooie daarvan is dat door de tijdsverschillen er 24 uur kaarsjes branden om de kinderen te herdenken en de ouders steunen.
Dit jaar is het voor het eerst sinds de geboorte van Danique dat hier geen kaarsje brande om zeven uur want ik kwam terug van een heerlijk weekend Londen. Gelukkig hebben er zo las ik, voldoende kaarsjes gebrand. Bij het lezen over de kaarsjes die branden, ben je dankbaar en blij dat alle stoelen hier aan tafel wel gewoon gevuld zijn! Dat Danique, Danique is en we van haar mogen genieten.
Een klein/groot dapper meisje, wat in de afgelopen zes jaar zich niet heeft laten kennen en heeft gevochten.
Als we zes jaar geleden hadden geweten hoe de afgelopen zes jaar zijn gelopen, hadden we misschien dingen anders gedaan. Al denk ik het niet, er waren momenten dat het zwaar was, maar de vreugde van het hele stel hier in huis, weegt zoveel malen zwaarder.

Met de andere twee gaat het ook goed.
Jesca had een prachtig rapport, ze vindt het op school wel allemaal heel moeilijk en heeft zoals ieder jaar moeite met de start van het schooljaar gehad. (het is echt een septembermeisje!!)
Ze speelt graag met vriendinnen, ze gaat dolgraag naar paardrijden en sinds kort gaat ze op zaterdagochtend naar hapkido!!
Sepp is en blijft onze kleine boef, vanaf okter is hij chronisch verkouden, kan me de dag niet heugen dat hij niet verkouden was. Hij is enorm eigenwijs, welbespraakt en komisch. Hij kan lekker driftig zijn om vervolgens weer heerlijk te roepen: ikke boekie lezen en op schoot neer te ploffen.
Ondertussen help ik eens in de twee weken op de peuterspeelzaal en Sepp gaat lekker mee.
Om het met zijn eigen woorden te zeggen: Ikke neuke Juf (de l is nog te moeilijk)
Hij groeit als kool, broeken worden te kort, schoenen te klein, kortom een heerlijke kleine druif die ons heel vaak laat lachen!