Buikje vol......

Morgen is het weer zo ver!
Met pijn in ons hart moesten we Danique vertellen dat ze weer in het ziekenhuis moet gaan slapen. Haar eerste vraag was: en moet ik dan een kapje?

Het liefst pak je haar dan vast en zeg je dat dat niet zo is, maar dat konden we haar helaas niet zeggen. Huilend vertelde ze me dat ze geen kapje wilde omdat ze daar zo misselijk van wordt.

En als je dan als ouder haar alleen kan zeggen, dat het een kapje is of anders een prikje? Het zijn werkelijk de minder leuke gesprekken om te voeren met je zevenjarige dappere dochter.
Jesca die lief even haar hand op Danique haar schouder legt, en haar zo troost. Aandoenlijk maar oh dat zijn wel echt de momenten waarop je beseft dat dit zo niet is wat je wilt.
Even weer met beide benen op aarde, kop uit het zand en in de realiteit! Boem, de cardioloog aan de lijn die zegt, we hebben volgende week een plekje, kunnen jullie dan?
Beleefd zeg ik: ik zal even kijken in de agenda, maar weet dat ik eigenlijk geen nee kan zeggen.

We zaten erop te wachten maar als het dan zover is ben je nooit klaar. Zou je binnen tien minuten 600 excuses kunnen verzinnen waarom zij en wij niet kunnen. Klaar of niet, woensdag word er gecatheteriseerd. Woensdag gaan ze voor de derde keer dit jaar haar hartje aan de binnenzijde bekijken, opnieuw op zoek naar een oorzaak voor haar 'blauw' worden. Het eerder gesloten gat is dicht, vier mooie weken volgden en daarna de twijfels die bevestigd werden door de saturatiemeter en de blik van de cardioloog. Mw. ik zie het, ze kleurt.
We hadden het gezien, maar die bevestiging wilden we toch niet horen.
Op de wachtlijst voor een catheterisatie was de uitspraak van de cardiologen en na drie maanden wachten (en vakantie vieren) is het woensdag zover.

Danique wil niet, wij willen niet! Maar wat we ook willen dit is wat moet.
En niet willen, en er toch vol voor gaan, dat is wat Danique goed kan. Dus we kunnen niet anders dan haar hand in de onze te houden en er vol voor te gaan!

Danique haar zorgenvriendje krijgt lekker te eten. Het briefje is duidelijk: ja, ik vind het niet leuk in de ziekenhuis. Gelukkig at hij het briefje op en leek het erop dat ze het los kan laten.

We gaan morgen naar Rotterdam en we gaan het doen! Ze probeert vooral bezig te zijn met de leuke dingen en welke lekkere dingen ze gaat eten! En wij gaan met haar mee!