Alweer twee weken voorbij....

En wat voor weken. De week na de controle was een normale week. We leefden toe naar de herfstvakantie al waren wij daar nog niet helemaal aan toe.

Omdat het voor papa niet mogelijk was om vakantie te nemen zouden we niet weg gaan, maar uiteindelijk zijn we heerlijk naar zeeland geweest met een vriendin en de kinderen.
En top vakantie, we zijn het park niet af geweest er is geknutseld en gespeeld. Gezwommen, lekker gegeten en vooral genoten.
Het was heerlijk!

Het jammere was wel dat Danique koorts kreeg de zaterdag voordat we gingen vertrekken.
Ze was niet heel ziek maar de thermometer gaf toch wel geregeld aan (voornamelijk aan het eind van de dag) dat er iets niet goed ging. Daarbij had ze ook een kuchje.
En uiteindelijk was het woensdag de vijfde dag en was het tijd om even een arts te laten kijken.
Papa heeft haar opgehaald en is met haar naar onze eigen huisarts geweest, een antibioticakuurtje en een foto van de longen was de behandeling. Foto gemaakt en weer terug naar het vakantiehuisje (toch wel makkelijk als je zo dicht bij huis zit). Uiteindelijk was de uitslag van de foto dat er toch mogelijk een longontsteking zat in de rechter long. Oke, de antibiotica zijn werk laten doen en dan zal ze opknappen. Uiteindelijk had ze zaterdag nog koorts en hebben we een bezoek gebracht aan de kinderarts, deze heeft een andere kuur voorgeschreven en dan moest ze maandag koortsvrij zijn.
En maandag had ze nog iets verhoging dus het leek te werken.
Dinsdag kwamen de kids uit school en toen zaten ze met zijn allen boven de 39.0 graden koorts.
Jammer, maar helaas. We hadden iets nieuws in huis.
Woensdag hebben we nog overleg gehad met de kinderarts maar deze deelde onze mening, nu heeft ze waarschijnlijk iets nieuws. Dus we keken het aan en ze bleef niet lekker.
Donderdag had ze nog altijd koorts en donderdagmiddag begon ze te rillen om een uur later een temp te hebben van 39.5 en toen dacht ik nee nu is het klaar.
Overlegt met de kinderarts en we mochten komen. Koffer gelijk ingepakt want de kans dat we nu weer naar huis zouden mogen was echt wel heel klein. Opnieuw een foto gemaakt, opnieuw urine nakijken en opnieuw bloedprikken.
De foto was onveranderd en nu werd er gezegd dat dit niet de klachten en de koorts zouden veroorzaken, de vraag was of je dit wel een longontsteking kon noemen. Urine was schoon. En de bloedwaardes lieten een infectie zien. Het rare was dat de infectiewaardes waren gestegen ondanks twee soorten antibiotica. Dit hele plaatje bij elkaar maakte dat er overleg was met het Sophia.
En we moesten de volgende morgen naar het Sophia komen voor verder onderzoek.
Er was koorts zonder bekende oorzaak en koorts die niet verdween met antibiotica maakte dat er gedacht werd aan een endocarditis, een ontsteking aan het hart. En dat is niet goed en moeilijk/vooral langdurig te behandelen.

De volgende ochtend vertrokken we om 9.15 uur naar het Sophia.
Toen ik 's morgens aankwam zei ze: Mam: weet je wat we vandaag gaan doen? Ik: Nee. We gaan naar het sophia. Ik: Oh, en hoe gaan we daar heen? Danique: Met de AMBULANCE (met een grote greins op haar gezicht)
En zo ging ze ook de ambulance in, ik kon haar gezicht niet zien maar de verpleegkundige zei dat ze een grijs op haar gezicht had eigenlijk gedurende de hele rit.
Eenmaal in het Sophia moesten we naar de spoedeisende hulp en daar kwam de cardioloog. Ze vond Danique te goed voor een endocarditis maar dat was wel echt met paracetamol.
Na een tijdje mocht ze voor echo en daar was geen endocardititis op te zien. Wel werd heel duidelijk gezegd dat de bloedkweken daarin doorslaggevend moesten gaan zijn.
Na de echo werd nog een bloedkweek afgenomen op de spoedeisende hulp en daarna mochten we weg. Ze hebben het infuusnaaldje verwijderd zodat ze gewoon met de auto mee mocht.

Eenmaal terug in Dirksland besloot de kinderarts dat als wij het zouden zien zitten en de infectiewaardes in het bloed niet al te veel zouden stijgen dan zouden we haar mee mogen nemen naar huis.
De infectiewaarde was gedaald alleen was de temperatuur van Danique gestegen naar 40.6. Met daarbij de saturatie die aanzienlijk zakt bij een geringe inspanning (pakje drinken) maakte dat we haar niet mee naar huis namen. Eerst maar eens kijken wat de nacht zou brengen dan mocht ze mogelijk zaterdag mee naar huis.

En dat was zo, de nacht was goed gegaan, de koorts netjes gezakt (alleen een wat te lage saturatie zou ons daar kunnen houden, al weten we ondertussen natuurlijk wel dat dat bij haar hoort).
Om half elf kregen we het naar huis sein van de dokter. Met de mededeling dat als ze zieker werd we opnieuw moesten komen.
Heerlijk om weer met zijn alleen thuis te zijn. Zulke dagen als de afgelopen dagen zijn echt slopend, de zorgen zijn groot. Een ontsteking aan de hartwand zou maken dat Danique zes weken aan het infuus met antibiotica zou moeten en dat was wel echt heel lang geweest. Daarbij komt dat we over zes weken ook nog eens hopen te verhuizen, ergens pasten deze plaatjes niet met elkaar.
Uiteindelijk weten we ook dat het allemaal wel zou gaan lukken en dat alles vast goed zou komen.
Neemt niet weg dat al het denken over wat als, het er niet makkelijker op maakt.

Gisteravond ging Danique opnieuw naar bed met 39.3. Het is zeker niet zo dat ze heel hard ziek is maar die temperaturen horen natuurlijk gewoon niet. Het is nog altijd een heel vrolijk meisje met veel plezier. Maar ze is ook weer meer moe en heeft het soms toch wel zwaar.
Het evenwicht vinden in alles wat wel kan en niet kan, dat is lastig.
We hopen dat de komende dagen de koorts verdwijnt en Danique langzaam aan weer opkrabbelt van dit alles. We hopen snel de energieke Danique van na de operatie weer terug te zien.