Eenmaal in het ziekenhuis gaan mijn vader en Aad en ik onze eigen weg, hij naar zijn controle wij naar de onze. We spreken af elkaar in de gang opnieuw te ontmoeten.
Eenmaal bij de gynaecoloog binnen beantwoord ik de vraag: zijn er nog bijzonderheden? met: niet echt de kleine is wat stiller maar de ruimte raakt ondertussen ook wel beperkt!
Laten we maar eens gaan kijken stelt hij voor. Eenmaal op de bank met mijn buik bloot gaat de koude gel op mijn buik en mogen we even binnen kijken. En gelijk zien we alle drie dat de hartslag van de baby te snel is, dat kan niet missen. Als de gynaecoloog het hartje luistert geeft de monitor 249 aan.
Grappend zeg ik nog dat de kleine boos is omdat de gynaecoloog net wat te hard heeft geduwd om te voelen hoe de kleine ligt?? Het antwoord is duidelijk: nee, dit is wel echt te snel!
Natuurlijk door voor het CTG, dat kon niet uitblijven. We treffen mijn vader in de gang, zijn controle was goed, de onze minder, maar het komt vast goed. Mijn vader gaat naar huis en spreken af dat we wel bellen als we opgehaald willen worden.
Eenmaal aan het CTG horen we opnieuw de hartslag, veel te snel, het lijkt wel een galopperend paard, zo klinkt. En dan heel even, het mooie volle geluid van een rustige hartslag! Om vervolgens weer net zo makkelijk over te slaan naar een veels te snelle. Het wisselend elkaar zo af en toe af en na een half uur komt de gynaecoloog binnen, hij heeft overleg gehad met de kindercardioloog in het Sophia en we moeten ons over twee uur melden in het EMC voor een uitgebreide echo van de baby en dan vooral zijn hart. Hij drukt ons nogmaals op het hart dat dit ook onschuldig kan zijn.
Over twee uur in het EMC is nog wel een opgave, twee uur klinkt lang. Maar we moeten vanuit Dirksland nog opgehaald worden om naar huis te gaan, wat zo'n uur duurt en vanuit huis is het nog zo'n drie kwartier naar de stad. Wordt krap maar we gaan het doen.
Mijn moeder haalt ons op, stapt onderweg over in de auto van Aad en gaat daarmee naar huis. Wij rijden door naar het EMC met de auto van mijn ouders.
In de auto praten we over wat het allemaal kan zijn, en we houden ons voor dat het vast niks groots is want de 20 weken echo was toch goed. Het vervelende is wel dat onze kleine zo'n hoge hartslag heeft en ik daar helemaal niks van merk. Ineens lijkt mijn buik niet meer de veilige haven zoals ik het me wel altijd voorstelde.
Eenmaal daar begint voor mij een nieuwe ervaring, ik ben hier nog nooit geweest. Aad herkent er vanalles en gelukkig maar dat maakt de weg naar gynaecologie in het EMC toch wel wat makkelijker.
Na me ingeschreven te hebben vertrekken we naar een donker kamertje ergens in een lange gang.
De echo wordt gemaakt, alle andere constateringen gaan een beetje aan ons voorbij, datgene wat we zien is een veels te snelle hartslag. De echoscopist doet haar best een goede echo te maken maar een hart wat zo snel klopt is wel heel lastig te beoordelen. Ze denkt dat het allemaal er goed uit ziet maar ze durft het niet met zekerheid te zeggen.
Ze overlegt met de kindercardioloog en het plan is om de volgende morgen de bevalling op te wekken, de baby is bijna voldragen en de hartslag van de baby is buiten de baarmoeder makkelijker te observeren en te verlagen, dan via mij en de placenta.
De volgende morgen worden we verwacht om zeven uur.
Toch gek opnieuw weten we van te voren dat de bevalling komen gaat.
In de auto hebben we het erover en gaan er eigenlijk vanuit dat het niks groots is en dat het met medicatie goed te behandelen is. Wel merkten we op dat het ws een jongen wordt, we zagen toch echt een piemeltje, het kon niet missen.
We bellen naar huis en besluiten onderweg chinees te halen en dat bij opa en oma op te eten.
Daar pakken we Jesca haar spullen weer in en nemen haar mee naar huis, oma komt de volgende dag om zes uur en is er dan weer voor Jesca.
Eenmaal thuis doet Aad Jesca in bad en zie ik het lichtje van het antwoordapparaat knipperen. Ik luister het bericht af en schrik toch wel enigzins van het bericht:
of we ons vanavond nog willen melden voor de bevalling, er is nl nog 1 plekje op de IC en als we nu nog aan de bevalling beginnen is dat plekje voor onze baby.
Oma komt bij ons slapen zodat het voor Jesca gewoon is en wij wij vertrekken opnieuw naar Rotterdam, in het donker. Het is een gek idee, ergens binnen 24 uur zullen we opnieuw ouders worden van een kleine.
Rond de klok van 10 uur wordt het eerste tabletje ingebracht en wandelen we over de onbekende en eignelijk ook wel onaangename gangen. Rond de klok van half een heb ik voldoende onsluiting om de vliezen te breken en het infuus met weeenopwekkers te starten. Nog nooit eerder heb ik zo'n spijt gehad van het eten van chinees. Ineens weet ik het weer, ik word misselijk van weeenopwekkers.
Ook weet ik ineens weer hoe het is om te bevallen en dat zeker niet mijn ding is.
Er wordt een bed bijgereden voor Aad zodat we nog wat kunnen slapen, en na een spuit pijnstilling ben ik beter gehumeurd en rustiger en kabbeld de nacht rustig door. Om half zes roep ik de verpleegkundige en zeg dat het tijd is voor nog zo'n lekkere spuit. De verpleegkundige denkt daar anders over en denkt dat het zover is, en denkt dat er eens een dokter moet komen kijken. Ik vertel haar dat ik het goed vindt als ze bij terugkomst in ieder geval maar die spuit bij zich heeft!!
Ze had toch gelijk tot mijn grote verbazing en om 5.55 uur horen we een kleine huilen, en jawel, het was geen piemeltje maar ws de navelstreng, het is een meisje. We noemen haar Danielle Jessica, Danique.
Ze huilt, na een kleine kus gaat ze met het klaarstaande artsenteam mee, ik stuur Aad er achteraan, ik red me wel.
Na wat onderzoeken, het aansluiten van wat monitoren komt daar ons kleine meisje nog even langs in de couveuse. Ik hou haar handje even vast en beloof dat we snel weer komen.
Daar gaat ze, ons kleine meisje, naar de IC.
En wij, wij zijn blij en dankbaar dat we een dochter hebben. Onze Danique, en dan bellen we de fam. en vrienden. We vertellen vol trots dat we een dochter hebben, en dat ze Danique heet, en dat we nog even af moeten wachten of het goed gaat. Meer weten we ook niet.
We zullen moeten afwachten.
Nu vijf jaar later, hebben we geleerd af te wachten. Niet te veel te verwachten.
We hebben afgewacht, gehuild maar vooral ook gelachen en genoten.
Die kleine dame pakte de hele ic in met haar charmes. Lachte net zo hard naar de meiden daar als naar ons als ouders. We hebben vele lieve ouders ontmoet.
Nu vijf jaar later zijn we dankbaar voor het feit dat we niet wisten wat komen ging, dan konden we daar in ieder geval niet over piekeren.
We wachten ook nu weer af, dankbaar voor de vijf jaren die achter ons liggen en met goede hoop dat
we ook de komende vijf jaar, nog jaarlijks terug zullen denken aan de misselijkheid van de chinees, het discussieren met de verpleegkundige over de pijnstilling. En dat kleine meisje wat kwam.
Ieder jaar opnieuw zijn het vooral de gekke leuke dingen die een lach op ons gezicht toveren en niet het bedrukte en zware gevoel van het meisje met de hartafwijking.
Hoe zwaar en moeilijk die tijd ook was, het hoort er gewoon bij, het is onderdeel van ons leven en dat zal het altijd blijven. En ja we hadden het graag anders gezien, maar dat is nou eenmaal niet de vraag, het is zoals het is! En zoals het was en is is het goed!
MOOI!!!
BeantwoordenVerwijderenVeel liefs